Met mijn museummaatje Pien bezocht ik in mei Marina Abramovic in het Stedelijk Museum. Pien, generatiegenote van Marina, kende de kunstenaar niet. Haar eerste indruk was dat het wel ‘een beetje masochistisch’ was met al die messen, wapens en extreme uitdagingen die Marina zich zelf oplegde. ‘Waarom, doe je je zelf dit aan?’ Maar toch kregen we de boodschap wel, door persoonlijke grenzen op te rekken slecht je wellicht ook maatschappelijke grenzen. Of je gaat er in ieder geval over nadenken. Tussen de twee naakten doorlopen was een vreemde, uncanny, ervaring. Het leek of de naakten niet echt waren. Pien vond de videoregistratie van ‘The Artist is present’ het mooist, Marina die 3 maanden lang woordeloos in de ogen kijkt van duizenden anonieme bezoekers van het MoMa in New York. Misschien nog wel enger dan jezelf met messen bewerken of naakt in de deuropening staan.
RSS-feed